DT News - Greece - Συνέντευξη του Dr. Daniel Edelhoff από τον Δρ. Σταύρο Πελεκάνο

omnipress

Τρι. 24 Απριλίου 2012

Στ. Πελεκάνος: Daniel, είναι μεγάλη χαρά που σε έχουμε εδώ στην Αθήνα. Είσαι από τους πρωτοπόρους στο χώρο της προσθετικής οδοντιατρικής. Θα ήθελα λοιπόν να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις σχετικά με την προσθοδοντική, και πρώτα απ’ όλα για τη ζιρκονία.

Η ζιρκονία έχει εξελιχθεί σε αρκετά αμφιλεγόμενο θέμα. Έχουμε πολλά μικρο-σπασίματα (chipping) στα κεραμικά, σε μεγάλο ποσοστό.
Ποια είναι λοιπόν κατά την άποψή σας η ένδειξη για ζιρκονία στην οδοντιατρική;
Ποιο είναι το μέλλον της ζιρκονίας στην οδοντιατρική, και πώς θα μπορούσαμε ίσως να μειώσουμε τις επιπλοκές;
D. Edelhof: Έχεις απόλυτο δίκιο. Στο παρελθόν, αν δούμε τις διάφορες μελέτες, είχαμε πολλά μικρο-σπασίματα,
αλλά ποτέ δεν είχαμε κανένα πρόβλημα με το σκελετό.
Πρέπει να το πούμε αυτό, να το τονίσουμε. Άρα ο σκελετός δεν είναι το βασικό πρόβλημα.
Χρειαζόμαστε ίσως λίγο περισσότερο χώρο από ό,τι στο μέταλλο,
αλλά αν δούμε τις κατευθυντήριες οδηγίες και πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις,
νομίζω ότι δεν είναι το πρόβλημα ο σκελετός.
Είχαμε σε όλες τις μελέτες προβλήματα με μικρο-σπασίματα. Υπάρχουν μία ή δύο μελέτες με κεραμικά που δείχνουν chipping σε φυσιολογικό ποσοστό, αλλά εμείς διαπιστώνουμε πολλά ασήμαντα μικρο-σπασίματα, και περίπου 1/3 σοβαρά σπασίματα.
Είναι πολλές οι μεταβλητές που επηρεάζουν αυτό το πρόβλημα του ξεφλουδίσματος της πορσελάνης.
Για το μέλλον προβλέπω ότι θα κυκλοφορήσουν νέα κράματα, ας πούμε κράματα για την κατασκευή του σκελετού,
αλλά το βασικό πρόβλημα, το πρόβλημα του ξεφλουδίσματος, θα λυθεί κατά τη γνώμη μου με την ψηφιακή κατασκευή όψεων (Digital Veneering). Υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις: η Rapid Layering Technique (RLT) της VITA,
υπάρχει το DVS (Digital Veneering System) της LAVA, που δημιουργεί μεγαλύτερη ομοιογένεια των υλικών και είναι πιο τυποποιημένες οι διαδικασίες του,
και υπάρχει και μία άλλη προσέγγιση, που ονομάζεται CAD-on, όπου χρησιμοποιείται κεραμικό διπυριτικού λιθίου για την κατασκευή των όψεων.
Αυτή η τελευταία μορφή που περιέγραψα είναι μία ιδέα που προέρχεται από το δικό μας πανεπιστήμιο,
και οι μελέτες μας in-vitro, καθώς και οι πρώτες εμπειρίες από τις μελέτες μας in-vivo έδειξαν ότι έχουμε πλέον μηδενικό ποσοστό ξεφλουδίσματος (chipping).
Επομένως, είμαι σχετικά αισιόδοξος ότι με τις νέες τεχνικές μπορούμε να το λύσουμε αυτό το πρόβλημα.
Όχι στις πρόσθιες περιοχές, εκεί χρειαζόμαστε περισσότερη αισθητική, και αυτή εξακολουθεί να εξαρτάται από τις ικανότητες του οδοντοτεχνίτη,
αλλά για τις πρόσθιες περιοχές…
Μία άλλη πλευρά του θέματος είναι βεβαίως η σύγκλειση, αλλά δεν θέλω να μιλήσω για αυτό.
Είναι το υλικό αυτό καθεαυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία.
Στ. Πελεκάνος: Daniel, κατά την τελευταία μου επίσκεψη στην Κολωνία, στη συνάντηση IDS, είδαμε την ψηφιακή λήψη αποτυπώματος.
Ποια είναι λοιπόν η γνώμη σου για τη λήψη του αποτυπώματος με ψηφιακό τρόπο;
Πρόκειται για κάτι που θα υποκαταστήσει τις παραδοσιακές τεχνικές λήψης αποτυπώματος;
D. Edelhof: Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα καινούριο.
Διότι η ενδοστοματική λήψη ψηφιακών εικόνων είναι γνωστή εδώ και 25 χρόνια περίπου από την CEREC,
αλλά τώρα όλες οι εταιρείες επιζητούν πραγματικά αυτού του είδους την τεχνολογία.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Έχουμε πολλά προβλήματα με τον παραδοσιακό τρόπο λήψης αποτυπώματος;
Ναι, έχουμε, εν μέρει, βεβαίως, και μπορούμε να τα αποφύγουμε.
Για μένα αποτελεί σαφέστατα μέρος της όλης διαδικασίας CAD-CAM, προκειμένου να δημιουργηθεί μία ροή ψηφιακών εργασιών.
Γιατί να αρχίζουμε από το γύψινο εκμαγείο;
Μπορούμε να ξεκινάμε απευθείας από το στόμα του ασθενούς, και έτσι αποφεύγουμε πολλά προβλήματα.
Δεν χρειαζόμαστε απολύμανση, μπορούμε επίσης να στείλουμε τα δεδομένα οπουδήποτε ανά τον κόσμο,
δεν έχουμε τη διαστολή του γύψου με όλα τα βήματα που ενδέχεται επίσης να περιλαμβάνουν τυχόν λάθη,
όλα αυτά είναι επιχειρήματα.
Ως προς την τεχνολογία, υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις,
όπως η τριγωνοποίηση (active triangulation), η μετωπική δειγματοληψία (Wavefront Sampling)
και οι αρχές της συνεστιακής μικροσκοπίας (Confocal Principles).
Οι αρχές της συνεστιακής μικροσκοπίας μας δίνουν τη δυνατότητα να πάρουμε αποτύπωμα χωρίς πούδρα, το οποίο είναι πλεονέκτημα.
Υπάρχουν λοιπόν διάφορες προσεγγίσεις, και είμαι πολύ περίεργος ποια θα είναι η καλύτερη.
Το ερώτημα όμως ήταν αν θα αντικαταστήσουν το αναλογικό αποτύπωμα.
Νομίζω εν μέρει ναι, για τα επόμενα χρόνια, αυτό είναι βέβαιο.
Βλέπω να υπάρχουν ακόμα ορισμένα σοβαρά προβλήματα με τη λήψη ψηφιακών εικόνων από ολόκληρο το στόμα ή ολόκληρο φραγμό,
διότι θα πρέπει να συνδυάζουν τις διάφορες τομές και επομένως ενδέχεται να υπάρχει κάποια στρέβλωση οριζοντίως και καθέτως, άρα το βλέπω περισσότερο για μικρότερες εφαρμογές.
Μακροπρόθεσμα όμως, κοιτώντας προς τον ορίζοντα, νομίζω ότι θα επικρατούν όλο και περισσότερο.
Υπάρχουν αρκετοί λόγοι γι’ αυτό, και από τις πρώτες μετρήσεις που έχουμε in-vitro
μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι είναι δυνατόν να επιτύχουμε ή να φτάσουμε υψηλότερο επίπεδο ακρίβειας.
Στ. Πελεκάνος: Παρακολούθησα τη διάλεξή σου το πρωί. Μίλησες για τη σημασία του να είμαστε συντηρητικοί στις παρασκευές μας.
Ενίοτε όμως παρασκευάζουμε και είμαστε στην οδοντίνη.
Τι πιστεύεις λοιπόν, ποια είναι η δική σου αίσθηση σχετικά με τη συγκόλληση επί της οδοντίνης;
Νομίζεις ότι αυτό θα μπορούσε να ελαχιστοποιήσει τη μακροχρόνια πρόγνωση αποκαταστάσεων όπως οι όψεις και τα ένθετα (onlays);
D. Edelhof: Ναι. Σίγουρα προτιμώ πάντοτε να περιορίζω την παρασκευή εντός του κελύφους της αδαμαντίνης. Αυτό είναι ένα σημαντικό σημείο.
Όσο περισσότερη οδοντίνη αποκαλύπτεται, και το βλέπουμε αυτό σε διάφορες μελέτες, τόσο μειώνεται η μακροβιότητα της αποκατάστασης.
Αυτό μπορείτε να το δείτε και σε κλινικές μελέτες, αλλά και σε μελέτες in-vitro, όπου επιβεβαιώνεται το ίδιο.
Όμως, με προσεγγίσεις όπως τα διπλά συστήματα συγκόλλησης (dual bonding), η άμεση κάλυψη της οδοντίνης (Immediate Dentin Sealing) –υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις-
μπορούμε να αυξήσουμε αυτή τη συγκόλληση στην οδοντίνη.
Και χρησιμοποιούμε όλο και περισσότερο αυτές τις τεχνολογίες για να την ενισχύσουμε λίγο.
Είχαμε φυσικά και κάποιες εξελίξεις, βελτιώσεις στη συγκόλληση της οδοντίνης στο παρελθόν, αλλά είναι το ίδιο:
Θα πρέπει ως γενικοί οδοντίατροι να λαμβάνουμε υπ’ όψιν ότι όσο περισσότερη οδοντίνη αποκαλύπτεται, τόσο μειώνεται η μακροβιότητα της αποκατάστασης.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό σημείο για την ένδειξη τι είδους υλικό θα πρέπει να επιλέξουμε για την αποκατάσταση: με μεγαλύτερη ή μικρότερη ικανότητα συγκράτησης.
Επομένως, ναι, θα έλεγα σίγουρα ότι είναι σημαντική παράμετρος για την εκτίμηση της μακροβιότητας της αποκατάστασης.
Εξακολουθεί να είναι υστερεί έναντι της συγκόλλησης στην αδαμαντίνη.
Στ. Πελεκάνος: Στην καθημερινή σου πράξη, κάθε φορά που βρίσκεσαι στην οδοντίνη,
χρησιμοποιείς πάντοτε τεχνικές όπως η διπλή συγκόλληση ή η άμεση κάλυψη της οδοντίνης κατά τον Magne;
Αυτό κάνεις στην καθημερινή σου πράξη;
D. Edelhof: Όχι, για να είμαι ειλικρινής, όχι. Εξαρτάται από την ποσότητα της οδοντίνης.
Αν είναι μόνο κάποια μικρή περιοχή, την αφήνω έτσι.
Αν είναι σημαντικό μέρος της όλης συγκράτησης, θα το κάνω.
Και ακολουθώ το πρωτόκολλο, ενεργοποιώ και την επιφάνεια πριν την τελική τοποθέτηση της αποκατάστασης.
Μάλιστα σε ορισμένες εφαρμογές θα την σιλανοποιήσω κιόλας, μετά την επίστρωση με διοξείδιο του πυριτίου.
Αυτό είναι το υψηλότερο επίπεδο συγκόλλησης σε αυτές τις περιπτώσεις.
Και επειδή έχουμε πλέον όλο και περισσότερες αποκαταστάσεις χωρίς συγκράτηση, χρειαζόμαστε το κάθε τετραγωνικό μικρόμετρο συγκόλλησης. Γι' αυτό λοιπόν χρησιμοποιώ αυτού του είδους τις εφαρμογές.
Στ. Πελεκάνος: Daniel, σε ευχαριστούμε πολύ που μας έδωσες την ευκαιρία να σε έχουμε εδώ και να μας δώσεις αυτή τη συνέντευξη.
Ανυπομονώ πραγματικά να συνεργαστούν τα δύο μας πανεπιστήμια, το Πανεπιστήμιο του Μονάχου και το Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Σε ευχαριστούμε λοιπόν και πάλι.
D. Edelhof: Θα ήταν μεγάλη χαρά μας. Πάντοτε μας αρέσει η ανταλλαγή φοιτητών με άλλες χώρες, διότι βελτιώνουμε την ποιότητα των απόψεων και των προοπτικών μας. Σας ευχαριστώ πολύ.